De zwangerschap van deze mama verloopt tot ongeveer 33 weken vrijwel zonder bijzonderheden.
Wel is er sprake van diabetes, waar tijdens de zwangerschap goede en strenge controle van het ziekenhuis op is. Voor de vroeggeboren Len werkte dit in zijn voordeel, omdat zijn geboortegewicht hierdoor iets hoger was dan normaal zou zijn.
Voor de ouders was het tot 14 weken nog een verrassing of ze een jongen of een meisje zouden krijgen. De naamkeuze werd hen makkelijk gemaakt toen zij wisten dat het een jongentje zou zijn, want daarvoor hadden ze 1 naam die ze samen erg mooi vonden en voor een meisje hadden ze nog moeten kiezen uit meerdere namen.
In de week voorafgaand aan de geboorte vond er nog een controle in het ziekenhuis plaats in verband met het vasthouden van vocht en de groei van de baby. Er werd opgemerkt dat de baby voelde als 34-35 weken, terwijl hij nog maar 32 weken was. Verder werd z’n hartslag gecontroleerd, welke aan de hoge kant was. Na het maken van een echo bleek alles in orde en konden ze weer naar huis.
Een paar dagen later zat het toch nog niet lekker bij de aanstaande mama en heeft ze weer gebeld, waarna de eerstvolgende afspraak met de gyneacoloog werd vervroegd.
Ondertussen waren de aanstaande ouders ook begonnen met een zwangerschapscursus waarbij ze geleerd hebben over ‘wat je kunt verwachten bij een bevalling’. Zo hadden ze gehoord van ‘het verliezen van de slijmprop’, iets waar je zonder cursus nog geen enkel idee van hebt wat dit inhoudt. Bij 33wk verliest deze mama plotseling op een zaterdagochtend haar slijmprop. Dankzij de cursus herkende ze dit meteen! Even telefonisch contact met het ziekenhuis, waarbij ze gerustgesteld werd en zich geen zorgen hoefde te maken.
Een dag later, op zondag, doet de vader van Len mee aan de Urban Trail; een sportief hardloopevenement met een uniek parcours door historische gebouwen en plekken in de stad. Juist op het moment dat hij dus even níet telefonisch bereikbaar is, breken de vliezen.
Daarom wordt gauw een vriendin gebeld. Samen gaan ze naar het ziekenhuis, het UMCG in Groningen. Zo gauw het kan, wordt papa natuurlijk op de hoogte gesteld en komt hij naar het ziekenhuis!
In eerste instantie is de hoop dat de bevalling nog enige tijd uitgesteld kan worden. Dit blijkt niet meer te lukken, want de volgende dag beginnen de weeën toch echt met regelmaat te komen. Er wordt nog gedacht om gezien de geboortetermijn over te gaan naar het Martini Ziekenhuis voor de bevalling. Maar aangezien de bevalling zo vlot verloopt (ondanks weeënremmers) en er al gauw voldoende ontsluiting is, mag de bevalling plaatsvinden daar waar ze op dat moment zijn.
Hun prachtige zoon Len is geboren.
Hij weegt 2390 gram bij de geboorte en doet het vanaf het begin hartstikke goed. Hij scoort goed op de APGAR-test, waardoor beide ouders direct erg trots zijn op hun mannetje en vertrouwen dat het goed komt.
Na 1 dag in het UMCG mogen ze over naar het Martiniziekenhuis. Daar krijgt Len sondevoeding en leert hij vervolgens in bijna 3 weken tijd zelf zijn flesjes leeg te drinken. Helaas heeft hij erg last van rode uitslag op zijn billetjes, wat zijn billetjes kapot maakt. Daarom werd ervoor gekozen om hem veel op zijn buik te laten liggen zodat de billetjes kunnen ‘luchten’ en zo beter genezen. Gelukkig vindt Len het ook erg fijn om op zijn buik te liggen! Papa en mama wijzen me tijdens reportage erop dat het zo’n grappig gezicht is hoe Len zijn voetjes dan heeft, het lijken net kikkervoetjes.
Len groeit erg goed en op de dag van de fotoreportage weegt hij 2650 gram. En hij kreeg goed nieuws, want de volgende dag mocht hij naar huis!
Super leuk om op de valreep deze fotoreportage te kunnen verzorgen voor Len en zijn lieve ouders.
Heel veel geluk met elkaar als gezinnetje!
Renate
